Na het wakduiken rijden we samen met team 100 naar Falun toe. Tijdens deze rit veranderd het landschap van prachtig wit, via groene en witte tinten naar een mooi eenvoudig groed zweeds landschap. Zoals gewend nemen we wederom de binnenwegen, hier rijden we langs gigantische productiebossen en prachtige meren.
Het wordt ook later donker dan we gewend zijn, we slaan linksaf, en dan missen we onze volgens. We rijden een stukje terug, en wachten 10 minuten. Maar geen contact, dus we rijden weer verder. Het bereik in dit gebied van Zweden is op zijn zachts uitgedrukt minimaal. Na ongeveer 40 minuten hebben we contact met team 100, ze waren aan het kletsen en hebben de afslag gemist. We besluiten te wachten tot ze bij zijn en rijden dan samen verder naar Falun.
In Falun aangekomen komen we er bij de incheck achter dat team 100 en team 121 (wij) toevalligerwijs samen een blokhut bezetten. Deze blokhut heeft een boven en een beneden, en team 100 geeft aan dat ze graag boven willen slapen, dus wij slapen beneden. We frissen ons allemaal op en begeven ons naar het Kerstdiner.
Na het diner merken we dat de reserve’s bij iedereen van onze blokhut wat aan het afnemen zijn, en we besluiten om naar daarnaartoe terug te lopen, Zo rond 00:00 liggen we weer in bed. We horen niet meer dat het ontbijt voor morgenochtend aan de deurknop gehangen wordt.
De dag vandaag begint, zoals de meeste dagen, met het ontbijt, niet dat ik daar veel trek in heb. Ik ben druk bezig met de mentale voorbereiding op de wakduik. Ik parkeer de auto boven bij de ontbijtzaal. We eten een broodje, ik spoel met moeite een broodje met hamkaas en een eitje weg met een kop koffie. Dan is het tijd. Op naar de kruidenierszaak waar we verzamelen voor de wakduik, maar ik was er duidelijk niet bij met mijn hoofd toen ik parkeerde. We zijn een stukje weggezak in zachte sneeuw. Een kort duwtje en we zijn onderweg.
Bij de kruidenierszaak trek ik alvast mijn trui en t-shirt uit, en doe ik mijn kamerjas aan. Een beetje aan de kou wennen, want het vriest nog een graad of drie. We lopen naar beneden en bekijken het wak even van dichtbij. De thermometer die in het water ligt geeft aan dat het -1 graad celcius is. Oei dat is fris. Het ijs is wel dik, ongeveer 35 centimeter. Dit schijnt 15 centimeter minder te zijn dan normaal, dan is het rond deze tijd van het jaar ongeveer 50 centimeter. Maar er viel vroeg veel sneeuw en dat beperkt de aangroei van het ijs.
Na het wakduiken en het aanmoedingen van de andere duikers kleed ik mij aan. Eenmaal aangekleed en opgewarmd schiet deze gedacht door mijn hoofd: F**k, ik het nog een challenge in zwembroek te doen… Tsja en wat doe je dan, er is weinig vervelender dan het aantrekken van een natte zwembroek. Er is natuurlijk wel gedoneerd voor de challenge, dus dat moeten we het in ieder geval op zijn minst proberen.
Daar gaan alle kledingstukken dus weer uit, en de koude natte zwembroek gaat weer aan. Dankjewel Aar en Onno voor deze challenge ;-).
Vandaag rijden we naar Borgvattnet, een klein dorpje (69 inwoners) dat eigenlijk helemaal overgenomen wordt door de Noordkaap challenge. Het onderdak in dit dorpje is niet op een kampeerterrein of een hotel, maar is geregeld bij de lokale bevolking thuis. Het incheckpunt in het dorpje is de lokale kruidenierszaak van Edward en Sandra. Maar eerst nog vertrekken vanuit Jokkmokk, en dus naar beneden de poolcirkel.
Afgelopen avond is bij het kampvuur gevraagd of we willen meewerken aan een carswap met een van de andere teams. Twijfelachtig ging mijn moeder akkoord. Zelf in een andere auto rijden, geen enkel probleem. Maar een ander team in haar AX, daar moest toch een nachtje over geslapen worden. We hebben in ieder geval afgesproken bij het ijsrijden te gaan kijken. Daar mag ik met de sneeuwpanters een stukje rijden in hun Smart op het ijs. Achterwiel aangedreven, dat is even lastig. Maar Matthijs en Merel rijden hun auto als volleerd drifters over het parkours. Tuurlijk hier en daar even uit de bocht, maar daar is de ruimte voor op de grote vlakte.
Dan is het tijd voor de carswap, gaat het door? Ja, ook mijn moeder is overstag. En het gaat door. De carswap heeft geleid tot deze prachtige video.
Na de carswap maken we een beetje haast naar het Webasto-team. Dit team staat halverwege de route iedereen op te wachten met snert en koffie. Wat een helden, dat gaat erin als zoete koek. De crew heeft een geweldig mooi filmpje geschoten van de koek en zopie met de drone, en ook die beelden willen we graag delen met jullie.
We vertrekken samen met Rooftop team naar de eindlocatie in Borgvattnet, wederom door het prachtige landschap. Wel is deze etappe waarschijnlijk de laatste witte etappe die we rijden dus we nemen de langste route die we kunnen nemen. Bij de koffie, en plaspauze wisselen we van bestuurder en rijdt ik verder. Het is alweer donker namelijk.
Halverwege de resterende rit naar Borgvattnet beginnen de buikjes te knorren, en de adblue tank van het rooftop team ook. Dus we stoppen om te tanken en eten bij de lokale alle-soort-fastfoodzaak een heerlijke pizza met een kop koffie. Daar komen we toevallig een van de crew wagens tegen, en ons wordt gevraagd om de loting te doen, maar daarvoor eerst een klein stukje historie.
Borgvattnet is het meest bekend om zijn oude pastorie die werd gebouwd in 1876, en staat bekend als een spookhuis. De eerste gedocumenteerde vermelding van geesten in de pastorie is in een brief uit 1927, geschreven door kapelaan Nils Hedlund die destijds in het huis woonde. In de jaren 1930 beweerde Hedlund’s opvolger, kapelaan Rudolf Tängdén, de geest van een vrouw in het huis te hebben gezien, en in de jaren 1940 zeiden de latere kapelaan Otto Lindgren en zijn vrouw dat ze paranormale activiteit hadden meegemaakt, waaronder rare geluiden en bewegende objecten. In 1941 werd een vrouw die de pastorie bezocht op een avond wakker in de kamer om te zien dat ze niet alleen was. Drie oude vrouwen zaten in een bank naar haar te staren in de donkere kamer. Ze deed het licht aan en de drie geesten waren er nog, maar leken waziger te zijn. In 1945 verhuisde kapelaan Erik Lindgren naar de pastorie en begon hij in zijn dagboek alle vreemde dingen op te schrijven. Lindgren had een schommelstoel gekocht die hij naar de pastorie bracht. Hij heeft echter nooit lang in zijn stoel kunnen zitten zonder er door een onzichtbare kracht uit te worden gegooid.
De loting die we deden was om te bepalen welk van de teams in de oude pastorie moest slapen. Het lot heeft beslist dat dit het team van Sisters act werd. Weliswaar werd er getwijfeld aan de loting, maar deze is helemaal opgenomen en eerlijk verlopen.
Samen met de crew wagen en het rooftop team rijden we verder naar het spookdorp. En het stuk door de bossen bij Borgvattnet was net een circuit, heuvel op, bochtig, heuvel af. Eigenlijk gewoon scheuren wat we daar deden over de besneeuwde weg.
Na de check-in in de kruidenierswinkel vervoegen we ons bij de andere teams aan het gezamelijke diner, ook door de lokale bevolking geregeld. Tijdens het diner spookt het ook, alle stroom valt uit in het gebouw. Maar met kaarsjes blijft het gezellig, en kan je zien wat je eet.
Na het diner nog een bingo en wie wint daar de volle kaart? Ja Maya inderdaad. We doen nog een drankje of twee en gaan dan allemaal richting bed. Opladen voor het wakduiken in het meer.
FINISH: 18 DECEMBER BIJ SOAP OP HET ZWITSALTERREIN VLIJTSEWEG 100, APELDOORN VAN 16.00-19.00 UUR
[wpdevart_countdown text_for_day=”Days” text_for_hour=”Hours” text_for_minut=”Minutes” text_for_second=”Seconds” countdown_end_type=”date” end_date=”18-12-2019 17:00″ start_time=”1576580481″ end_time=”0,1,1″ action_end_time=”hide” content_position=”center” top_ditance=”10″ bottom_distance=”10″ countdown_type=”button” font_color=”#000000″ button_bg_color=”#3DA8CC” circle_size=”130″ circle_border=”5″ border_radius=”8″ font_size=”30″ countdown_font_famaly=”monospace” animation_type=””]Als het goed is zijn we aangekomen in Apeldoorn, zijn we er nog niet? Kijk dan op: https://jeffreyveldt.nl/waar-zijn-wij/ [/wpdevart_countdown]
Vandaag dalen we via de binnenwegen af naar Jokkmokk, de laatste campinglocatie op c.q. boven de poolcirkel. Voor deze rit wordt geadviseerd om de binnenwegen te nemen om de kans op het spotten van wildlife te vergroten. Deze duurt wel een uurtje langer, maar dat is geen probleem. Tijd genoeg. Ook vandaag komt de zon niet boven de horizon en is het al om 14:00 weer helemaal donker.
Omdat het een relatief korte rit is slapen we uit tot 09:15, en genieten we van het uitgebreide ontbijtbuffet. Extra veel groentes en fruit om de vitamientjes aan te vullen. en om 10:00 stappen we in de auto. Op naar Finland en Zweden. Wederom een prachtig landschap aan het begin van de route.
We sluiten aan in een rijtje mede-challengers en rijden gemoedelijk verder over de binnenwegen. Na het tanken en koffie drinken, want dat moet ook af en toe gebeuren, rijden we door de prachtige, maar inmiddels donkere besneeuwde binnenwegen van Zweden.
Ons konvooi challengers, komt een langzamer rijdend konvooi tegen. En er wordt besloten in te halen. De weg is niet super breed, maar dat gaat helemaal prima. Wij rijden als laatste in het konvooi dat aan het inhalen is. Dan.. de weg wordt iets smaller, een deuk in het wegdek, of gewoon een zacht stuk sneeuw. We weten het niet, maar we weten wel dat we een stuk sneeuw aan de linkerkant pakken. Remmen, sturen, maar er is niks meer aan te doen.
Daar gaan we, gemoedelijk wel, maar toch met vaart van de weg af. In de zachte sneeuwberm komen we tot stilstand. Tijdens het van de weg af raken zijn er diverse krachttermen uitgesproken. Het eerste dat ik doen is vragen of mijn moeder oke is. Gelukkig geen persoonlijke schades. Dan maar uit de auto stappen. Ik stap uit en help mijn moeder via de passagierszijde de auto uit.
Volgende stap, veiligheid. We staan in de berm, er komen geen auto’s aan. Ik zie dat het team van Sisters act achteruit terugrijdt en dat hun konvooi tot stilstand gekomen is. In de verte zien we de achterlichten van ons konvooi verdwijnen, ik denk dat ze ons nog niet missen in de achteruitkijk spiegel.
Tijd om de rest van de situatie te aanschouwen, hoe staan we ervoor. Dat is toch lastiger te beschrijven met woorden, maar gelukkig zijn er foto’s.
Zoals te zien op de foto’s valt het allemaal wel mee, met behulp van het de lier voorop de defender van Jaap en Ad staan we binnen een kwartier weer op we weg. Tijdens het lieren loopt mijn moeder als volleerd verkeersregelaar rond het verkeer in goede banen te leiden.
Eenmaal terug op de weg, bekijken we de auto even van buiten. Het lijkt erop dat we geen schade hebben, wel veel sneeuw in de grille, wielkasten en velgen. Deze halen we er zoveel mogelijk uit voor de veiligheid. Dan de motorkap maar even open. Oei, dat is andere koek, de AX heeft geen bodemplaat. Daardoor is de motor verpakt in een grote sneeuwbal. Ik maak de ventilator van de radiateur vrij, zodat die kan draaien en niet doorbrand als die aanslaat. Nu verwachten we niet met al die sneeuw erop dat die snel zal aanslaan.
Ik vraag aan mama, wil jij nog verder rijden? Na wat wikken en wegen besluit ze om direct weer in te stappen. En verstandig, gelijk doorrijden zorgt ervoor dat je in ieder geval weer vertrouwen krijgt in de auto. Dus zo maakt het dat we na een kleine 25 minuten weer onderweg zijn.
We vervoegen ons in het reddende konvooi en rijden verder naar de Jokkmokk Artic camping. Helaas geen rendieren, elanden of ander wildlife meer gezien. Maar wel genoeg avontuur gehad voor vandaag. Onderweg stoppen we nog even om te tanken met het konvooi, het hoefde voor ons niet, maar als je toch stilstaat kan je net zo goed even tanken. En wisselen van bestuurder, inmiddels is het namelijk helemaal donker geworden en met nachtblindheid is dat toch wel lastig rijden met alle witte sneeuw.
Onderweg eten we nog iets bij de plaatselijke koffietent-pizzeria-doner-hamburger-tent. Dat combineren ze hier in een zaak namelijk meestal. En heb ik tijd om een paar challenges af te tikken. Ik probeer eerst een sneeuwpop te maken, maar ook hier is de sneeuw erg droog en plakt het voor geen meter. Dan maar tekenen, dan is er iig een backup sneeuwpop gemaakt. Ook gelijk die stoute sneeuwpop maar maken.
En omdat het eten niet klaar is, en er een prachtig stuk sneeuw licht, besluit ik gelijk een sneeuwengel te maken, en mijn beste weergave van brandend zand te doen.
Op de camping slapen we in een schattig huisje, maar eerst bij het kampvuur even bijpraten met iedereen. Iedereen wil het verhaal horen, weten of het goed gaat en of er geen schade is. En dat vertellen we natuurlijk graag aan iedereen.
Wel zijn we dusdanig laat dat we Tony met de geweijen gemist hebben, maar daar hebben we toch geen plek voor de auto.
De wekker gaat bijtijds, niet zo bijtijds als bij andere teams, voor een lange rit naar Alta. De rit naar Alta word voorspeld als een mooie rit door een maanlandschap, ongeveer 9 uur. Maar dat is als de lange route gereden moet worden, gelukkig is de route langs de fjorden en door de vallei open. Een fantastische route waarover weinig te vertellen is.
’s avonds in Alta staat een bijzondere activiteit op de planning, een tocht met de hondenslee. Na lekker gedoucht te hebben begeven we ons richting de hondenlocatie. De honden die hier werken en wonen zijn geen huisdieren, maar leven echt voor het werken. Ze slapen dan ook samen buiten in hun eigen huisje, en zijn daar helemaal in hun element. En de beestjes zijn ook heel erg gericht op mensen, maar niet raszuiver. Ze worden gekruist voor het trekken van de slee en puur op eigenschappen.
We hebben een tocht gedaan van ongeveer 14km op de slee, na 7 kilometer hebben we geruild van bestuurder. Maar het was vooral super donker. 14 kilometer is voor de dieren een stuk van niks. Ze doen in het seizoen wedstrijden van 800 kilometer. Het tempo dat in de poten gaat is ongeveer 15 km/u en dit tempo kunnen ze urenlang volhouden.
Helaas / of gelukkig / hebben we niet zoals de groep voor ons een aanvaring gehad met een eland. De groep voor ons scheidde een moeder van kleine eland en de moeder heeft toen een slee aangevallen. Gelukkig geen persoonlijke schade in die groep, anders dan wat geschaafde ego’s.
We beginnen vandaag met een heerlijk onbijtbuffet met wat alternatieve Noorse ontbijtopties erbij.
Maar die zijn aan mij niet besteed, ook de andere teams hebben het er lastig mee, maar gelukkig zijn er ook meer Hollandse opties, brood, kaas, ham, yoghurt, cruesli, muesli en cornflakes. Dus we vertrekken niet met een lege maag naar de Noordkaap, want tijdens het ontbijt krijgen we te horen dat we met het eerste konvooi om 11:00 naar boven aan vertrekken. De teams worden eraan herinnerd dat sneeuwkettingen verplicht zijn voor de niet 4×4 aangedreven auto’s. Dus spullen pakken, en we gaan.
We starten de rit bij het Hostel waar we slapen, met de eerste uitdaging. We staan allemaal onderdaan een helling geparkeerd, en laat die helling nu vannacht veranderd zijn in een grote ijsplaat. De eerste poging omhoog lukte niet, iemand in de auto dacht namelijk dat we halverwege de helling linksaf moesten. Dus met een slakkegang gaan we achteruit terug, en nu gelijk maar iets verder terug naar de visfabriek. Een langere aanloop is nooit mis namelijk. In de tweede pogin slaagt glansrijk.
Via een prachtig bergweggetje rijden we omhoog naar de slagboom. Het laatste stuk naar de Noordkaap mag je niet alleen rijden in de winter, dat gaat in konvooi achter de sneeuwschuiver aan. En omdat we slechts gewone winterbanden hebben, en niet vierwiel aangedreven zijn moeten er kettingen op.
De kettingen op de AX liggen er in no-time op, dus nog even tijd om andere teams te helpen. Ondertussen spreken we af dat mijn moeder omhoog rijdt, en ik omlaag. Nu is het nog een beetje licht, en straks niet meer.
Dan begint het konvooi, en ga ik de challenge aftikken om een uur met open ramen te rijden, en open ramen is een ding. Maar je kan beter helemaal uit het raam gaan hangen.
Het weer kan behoorlijk spoken op de weg naar, en boven op de Noordkaap. En dat merken we op de stukjes open vlakje, daar staat een keiharde wind en vliegt de stuifsneeuw metershoog over de weg. En inderdaad zo zonder muts is het buitenhangend best wel heel fris, dus ik heb ondertussen een muts opgedaan. Op de achtergrond zie je de stuifsneeuw over de weg heen vliegen.
En na bijna een uur rijden komen we boven aan op de Noordkaap. Hier moeten we eerst door het telpoortje rijden, want iedereen die naar boven gaat moet ook weer naar beneden toe.
En dan zijn we er, we hebben het gehaald. Het meest Noordelijke punt op het vaste land van Europa. Het eerste doel van de tocht is gehaald, maar niet het einddoel gehaald nog. Dat is het goede doel waarvoor we rijden, Stichting het vergeten kind en stichting jeugddorp Leiden.
Op de Noordkaap zelf tik ik eerst twee challenges af om wat dingen blauw te maken, mijn moeder steekt een kaarsje aan (wat een hele uitdaging is met de wind). Gelukkig maken vele handen dat de wind wegblijft.
Helaas kreeg ik deze chinese dame niet zover dat ze op mijn schouders wilde zitten. Maar er zijn nog wat dagen om dit te proberen.
Ook een korte poging gedaan om de sneeuwpop te maken, maar de sneeuw plakt hier voor geen meter. Je zou het bijna droge sneeuw noemen. Als dat zo blijft, dan moeten we een andere oplossing gaan zoeken voor dit probleem.
Het bewijs dat we er echt geweest zijn.
Nadat we zoveel mogelijk van Challenges gedaan hebben en van het uitzicht genoten hebben is er nog tijd om even door het Noordkaap winkeltje te lopen. Hier verkopen ze vooral commerciële rommel. En 13:00 gaat het eerste konvooi weer naar beneden, en het laatste konvooi is om 13:45. Alle latere konvooien worden geschrapt vanwege het weer. De storm trekt aan inderdaad, wij voegen ons bij het eerste konvooi en zoals afgesproken rijdt ik verder. Het wordt donker tijdens de afdaling, niet dat de zon boven de horizon geweest is.
Na het bereiken van de Noordkaap, de tocht naar beneden en het verwijderen van de sneeuwkettingen hebben we nog ruim de tijd vandaag. We besluiten nog even door te rijden naar het vissersdorpje iets westelijker.
Daarna is vinden we het welletjes en rijden we terug richting Honigsvagg, tanken we daar en eten we iets in de plaatselijke pub. Dan terug naar het hostel om gezellig met de andere teams bij te praten en te borrelen. Bijtijds naar bed, want morgen staat een lange rit naar Alta ons voor de boeg.
Wij rijden voor Charlotte, Ferry en Coen en ook alle andere vergeten kinderen in Nederland, en we willen iedereen bedanken die al een donatie gedaan heeft voor stichting het Vergeten Kind en voor stichting Jeugddorp Leiden. Heb jij nog niet gedoneerd, maar wil je wel doneren?, Dat kan via de knop doneer aan de rechterkant. Wil je niet via internet bankieren doneren, of lukt het niet. Neem dan even via Whatsapp contact op met Maya of mij, dan regelen we dat het goed komt.
Nog voor dag en dauw moeten we vandaag opstaan, vertrek is namelijk om 05:00. Wat is dat een verschrikkelijk tijdstip. En dan die temperatuur, mensen zijn niet gemaakt om zo te functioneren… het is namelijk – 25 graden. Nu maar hopen dat de auto start, maar even een kort protestje, en wie zou dat niet hebben met die temperaturen, en lopen maar. Hoppa, dat is een mooie start.
Volgende uitdaging, het hotel ligt in een dal, we moeten vrij steil omhoog. Maar gelukkig eerst een stukje omlaag, dus we kunnen vaart maken. Voor ons rijdt de Porsche en de Fiat 500, maar die gaan vrij langzaam. Dankzij de ervaring van twee dagen terug, de cross-country, besluit ik maar boven te wachten en even aan te kijken hoe mijn voorgangers het er vanaf brengen.
Het blijkt een niet onverstandige keuze, de Fiat gaat langzamer en langzamer. De Porsche besluit te remmen en staat op de helling omhoog stil. De Fiat kruipt verder, maar haalt het precies. De Porsche besluit verder te gaan, maar glijdt naar achteren in plaats van naar voren. Tsja, grip en gang is alles. Dus achteruit zo ver mogelijk omhoog met de Porsche en met een flink gangtje verder. Uiteindelijk met spinnende bandjes net aan gehaald naar boven.
En dan is het aan ons, wij beginnen van boven. Maken vaart, en rijden in een keer omhoog. Nergens last van, gewoon even vooruit kijken, plannen en uitvoeren. Even stoppen en de situatie inschatten is de juiste keuze gebleken. Dan gaan we opweg naar het tankstation, want de ongeschreven regels in Lapland zijn, elk tankstation dat je tegenkomt tank je vol, helemaal als je minder dan driekwart tank hebt. Dus wij gooien onze halflege tank vol, er gaat wel weer 17 liter bij, en we kunnen er weer minimaal 600 kilometer tegenaan. Snel weer terug de auto in, want warmer wordt ik er niet op buiten.
De rit gaat verder naar de Noordkaap, nog maar veel kilometers te maken. We rijden met een leuk groepje wagens samen verder, De Range Rover, de Hummer, de Mercedes GLE, de Jeep Cherokee, en wij in de Citroen AX. Elke van deze wagens heeft minimaal twee keer het vermogen van onze auto. Maar we volgen ze zonder problemen.
Na zo’n twee uur merk ik dat ik de koffie mis, even wisselen op de eerste plek. Na een kilometer is er een rustplaatsje, we remmen, glijden een stukje door maar halen de parkeerplaats op het randje. Eelco en Marcus van de Merceders GLE vragen of alles goed is, en ze nemen genoegen met het antwoord dat we even wisseen van bestuurder en ze blazen verder. Gelijk maar even plassen nu we toch stilstaan en mijn moeder rijdt verder. Binnen een paar minuten zijn we weer bij ons konvooi aangekomen.
Het is donker, en het wordt kouder in de auto, dat is wel vreemd. Het was niet warm, maar zo koud als het nu is was het niet in de auto. En dan zien we in de app van de andere teams de thermometer van de andere auto’s, die staat op tweeendertig graden onder nul (-32,0 C). Dat verklaart een hoop, de kachel maar even uit, dat blijft de warmte in ieder geval in het motorblok En de stoelverwarming gaat aan, dit is zeker de beste upgrade van de auto die we gedaan hebben (na het vervangen en uitbreiden van de verlichting).
Na de koffiepauze wisselen we weer van bestuurder, en rijden we een meer vooraan in de konvooi. Het rijtje is nu de volgende geworden. Range Rover, Hummer, AX, Jeep en de Mercedes GLE. En we zien die Hummer maar glijden van links naar rechts en weer terug. Er is geen land mee te bezeilen, en ons AXje – die ligt als een huis zo vast op de weg.
Route
Daarna gingen we nog even smiddags met de crew door de sneewstorm rijden, en die beelden zien jullie in de film terugkomen/
Vandaag hopen we op een rustigere rit naar Inari toe dan de cross-country van gisteren. Vanuit het hotel begint Maya, en die is nog niet helemaal wakker. We moeten namelijk omhoog, n daarvoor moeten we een beetje gang hebben. Gelukkig in de tweede instantie ging het helemaal prima en we zijn opweg. Eerst naar Pokka, de koudst gemeten plek in Europa ooit.
We doen lekker rustig aan, we vertrekken snel van de grote weg en gaan verder op de B-weg, deze weg is niet gestrooid, maar bestaat uit platgereden sneeuw.
Het is niet zo warm nog in de auto, maar beter al dan de -10 waar we mee begonnen, kacheltje op vol en de temperatuur begint goed te stijgen. Vandaag is ook de laatste dag voorlopig dat de zon boven de horizon verschijnt.
Het zijn kerstkaarten waar we doorheen rijden, en deze zonsopgang konden we jullie niet onthouden.
En op de besneeuwde wegen mag je nog best hard rijden, gewoon 80 km per uur. Net als buiten de bebouwde kom in Nederland.
Na ongeveer een uur gereden te hebben zien we iets opdoemen in de verte, is dat een. ja het lijkt er wel op, even afremmen en fototoestel pakken.
Het is nog bijna niet te zien, maar het is een Rendier. Voorzichtig ernaar toe rijden, uit het raam hangen en met twee toestellen foto’s maken, iets moet er dan wel lukken om te maken.
We genieten na van deze ontmoeting en rijden verder richting de koudste plek in Jokka. Onderweg komen we in tegengestelde richting Porsche na Porsche tegen. Dat lijken ons niet direct autos voor dit klimaat en landschap. Maar we komen langs het Porsche experience centre en dat verklaart een hoop.
De koudst gemeten plek van Europa is niet een heel bijzondere locatie eigenlijk. Het is een klein tankstationnetje, waar je niet meer kan tanken. Maar wel een goede foto is er te maken met de oude pompen. Dat past wel bij onze auto.
We horen dat er een rendierenboerderij in de buurt is, daar gaan we even kijken dus. Want meer rendieren is meer beter. Het zijn van dichtbij net tamme koeien, alleen een stuk minder nieuwsgierig.
Na de koudste plek en de rendieren vervolgen we onze tocht naar Inari, de bossen worden iets minder en de zon begint alweer flink te dalen. Dit geeft prachtige fotos, we zijn ook de enige op de weg hier.
Nog maar een klein stukje naar Inari, inmiddels is de buitentemperatuur gedaald tot -20 graden, maar binnen houdt de kachel het lekker warm.
Vanavond gaan we proberen het Noorderlicht te zien vanaf het ijsmeer, en wordt een temperatuur verwacht van -25. Blij dat wij binnen slapen, de daktentteams slapen vannacht of binnen, of in de bak van de bestelbus. Daar staat een standkacheltje in, dus is het goed uit te houden.
Inmiddels is het nu negen uur, en we moeten morgen om 05:00 vertrekken richting de Noordkaap. Het doel is namelijk om daar om 11 uur aan te komen en met het eerste konvooi naar boven te rijden. Maar toch nog even proberen het Noorderlicht op de foto te krijgen, maar de maan lijkt wat te helder en het is verschrikkelijk koud op het ijsmeer.
Ja het is het echt, het is het Noorderlicht.
De oplettende kijker ziet dat de fotos enigszins bewogen zijn, dat komt door de lange sluitertijden die nodig zijn om het Noorderlicht goed op de foto te krijgen. Met het blote oog lijkt het net een sluierwolk namelijk. Maar het is dat toch gelukt op de foto met het Noorderlicht. Inmiddels is het -25 graden, en dat is net te koud voor de wakduik challenge die ik nog moet doen. Maar dat komt helemaal goed in Borgvattnet in Zweden. Daar wordt namelijk speciaal een wakduikevent georganiseerd voor ons.
