Dinsdag 26 november tijdens de lunch werd ik gebeld, ik liep die dag in Rotterdam met een teamdag. Mij werd verteld dat ik een van de genomineerde was van de Leidse Vrijwiligersprijs. Wow wat een eer, ik kan het bijna niet bevatten. Maar we gaan verder met werk, dus ik vraag of ik later mag terugbellen. Zo gezegd, zo gedaan. En ik wordt uitgenodigd om die zaterdag een interview te geven om mij beter te leren kennen in de Leidse Lente.
De zaterdagochtend breekt aan, eerst maar even naar de kappen. Ik moet er wel een beetje netjes uitzien voor het interview, en de kappersbeurt is hoognodig. Bij de kapper lees ik een beetje over de vrijwilligersprijs, en valt mijn oog op de datum van uitreiking. 11 december, uhoh, dat wordt een issue. Dat moet ik even aankaarten tijdens het interview.
Ik krijg een kopje koffie en tijd voor het interview. Een supergaaf gesprek met twee juryleden die mij vooral beter willen kennen, het ging over vanalles. Maar vooral over mij als persoon. Dan snij ik aan dat ik er niet ben op 11 december, oei. Dat is even schrikken.
Maar waarom ben je er dan niet? Ik leg uit dat ik mee doe voor stichting het vergeten kind en voor stichting jeugddorp met de Noordkaap Challenge. En ik geld ophaal door het doen van allerlei uitdagende oplossingen, zoals een uur rijden met de ramen open, sneeuwpop maken, wakduiken in een ijsmeer, sneeuwengelen maken enzovoorts. Begripvol wordt er gereageerd op het probleem, maar we komen tot een passende oplossing, ik zorg dat ik vertegenwoordigd ben.
